Puno

Dinsdagavond na ons Manu avontuur zijn wij door het busje in Cusco gedropt. Hier hebben wij gezocht naar een enkeltje met de nachtbus naar Puno. Dit lukte en wij konden 22:30 uur vertrekken vanaf Cusco. Wij hadden dit gereserveerd en toen moesten wij nog 4 uur overbruggen in een stad die wij eigenlijk al een beetje hadden gezien. Wat wij deden? Lekker een vette hap eten bij de McDonalds, een uurtje gemasseerd worden, boodschapjes doen en de taxi pakken naar het busstation.

Daar stonden we dan met ál onze bagage op onze ruggen in een overvol busstation. Wat kunnen die locals schreeuwen zeg, PUNO AEREQUIPAAAAA LA PAZZZ! Waren wij even blij dat wij onze tickets al hadden, maar nu nog het goede perronnetje vinden. Iedereen zei iets anders..... Help! Uiteindelijk zaten wij dan in de bus met stoelen die je 160 graden naar achteren kon doen. Da's op zich wel comfortabel hoor, tenzij je net als ons een buikslaper bent. Gelukkig waren wij moe van de gepasseerde avonturen, zodat wij allebei een paar uurtjes hebben kunnen slapen. Om 5.30 uur de volgende dag stonden wij in Puno met onze backpacks en onze vermoeide koppies. Hier hadden wij weer geluk dat ons geboekte kamertje al vrij was en dat wij nog even 2 uurtjes konden slapen, zzzz. Daarna hebben we het stadje verkend. Puno is een klein, rustig, maar vriendelijk stadje. Het maakt trouwens niet uit waar je bent in peru, hoe rustig het ook is, het verkeer is ALTIJD hectisch met gevaar voor eigen leven.

Die eerste ochtend werden wij doodgegooid met avocadobroodjes op straat, totdat wij deze als lunch wilden kopen. Alle marktjes afgestruind en geen één avocado meer te vinden. O ja, één kraampje had er vier maar die werden voor ons neus gekocht door een vent. Toen hebben wij maar vers fruit gekocht als lunch. In de middag hadden wij een lekkere siësta gepland voor onszelf. Toen het avonddonker werd, hebben wij de kathedraal bezocht (zag er enorm modern en anders uit dan andere). Ook zijn wij wat straatjes afgelopen en stuitten toen op een diner met een toeristenmenu. Dit was 20 sol per persoon (+/- 5 euro) en bestond uit; een avocadosalade (ein-de-lijk die avocado), alpaca met rijst en kipspiesjes met aardappels en kaas. Wij deden ieder de helft, zodat wij van alles konden proeven. Daarbij kregen wij cocathee en een fruitsalade, mjam.

Daarna zijn wij nog wat straatjes doorgelopen, maar Puno is een klein en kneuterig stadje. Het wordt grotendeels ingezet als tussenplaatsje in de reis van Peru naar Bolivia. Om deze reden zijn wij ook hier op doorreis. Deze eerste dag zijn wij productief beziggeweest: boottickets gekocht voor de drijvende rieten eilandjes op het Titicacameer en bustickets gekocht voor de reis naar La Paz de dag erna (Bolivia).

Bijtijds zaten wij samen aan het ontbijt en hebben wij geregeld dat wij nog een nachtje in hetzelfde hotel kunnen overnachten. Dit scheelt een hoop gedoe qua bagage. Om 8 uur zaten wij op het bootje naar Uros. Dit is een van de drijvende rieten eilandjes. Wij wilden hier zelfstandig heengaan, omdat de lonely planet dit vermeld in het boek. Dit omdat vele tours tegenvallen. Vanaf februari hadden wij al grote verwachtingen van deze eilandjes. Deze werden helaas niet waargemaakt, want je werd willekeurig naar een eilandje gebracht met lokale mensen die Aymara spreken ipv Spaans. Het enige wat zij wilden was geld aan ons verdienen, met liedjes zingen (was wel enorm leuk trouwens), een 'verplicht' boottochtje in een van riet en plastic flessenwater gemaakte boot en souvenirs. Op het tweede eilandje was het precies hetzelfde en al snel hadden wij het gezien. Tuurlijk was het gaaf om te zien wat de mensen vanuit niks hebben opgebouwd met het riet, hoop en positiviteit. Maar wij hadden ons verheugd op een glimp van hoe de mensen daar leven, hoe zij de huisjes bouwden en de eilanden in stand houden. Wij kunnen wel zeggen dat wij op het grootste meer van Zuid-Amerika zijn geweest van 8340 km² en met een hoogte van 3812m boven zeespiegel is het het hoogste meer van de wereld.

Eenmaal terug in Puno hebben wij lekker geluncht met eten van de lokale markt onder ons hotel. Ook waren er zo'n 10 aardappelboeren die de aardappels op straat hadden liggen. Continu moest je je erop focussen om hier niet 'lekker blond' overheen te struikelen. In de avond stuitten wij wederom op een lekker toeristenmenu. Delano nam lekker een omelet en lemoncake. Yoni koos voor de avocadosalade en de chocoladecake. Samen deelden wij de hoofdgerechten pizza en pasta. Dat smaakte goed en wat zaten wij vol! Op straat proberen vele mensen van restaurants je naar binnen te lokken en onze truc is dan ook om heeeeeeel overdreven over onze buiken te vrijven, want vol is vol haha.

Daarna kropen wij al snel het bedje in, want om 4.45 uur ging onze wekker. Wij gaan namelijk met de bus de grens over. Wij gaan naar Bolivia, olé! Om even alvast een kleine impressie te geven van de bustocht: wij hadden een tussenstop in Copacabana, de bus moest op een vlot naar de overkant, om zelf aan de overkant te komen moesten wij betalen in bolivianas (die wij nog niet hadden) en wij zaten op dat vlot met een Rus. Deze Rus wist geen woord Engels of Spaans, maar zat vanaf de overkant niet meer in de bus. De mensen zijn ook niet geteld, dus wij denken dat alleen zijn bagage in La Paz aankomt en dat hij nog ergens bij de haven met handen en voeten probeert uit te leggen dat zijn bus zonder hem is vertrokken. Wat hebben wij gelachen en wij waren ook de enigen die hem misten. Op dit moment zitten wij in het hotel in Bolivia, dus het volgende blog komt weer als wij vertrekken uit La Paz. In Bolivia is er een tijdsverschil van 5 uur met Nederland. Ciao!

Oh, nog even over die Rus: hij was in een ander deel van de bus gaan zitten. Eind goed, al goed. Wij hebben ons lolletje gehad =D!